Bekkeblomen

I kanten av bekken ein blome slår rot,
den er kvit, den er ung og den er ved godt mot.
Frå skya der oppe ein drope fell ned,
og treff den vesle dropen på stengelen eit sted.

”Hei, vesle drope, så fint at du kom.
Eg trong til ein ven og ein fylgjesven som
i lag med meg her i bekken kunne være
så vi saman kunne vekse, og bløme og lære”

Men skjebnen er lunefull, for tyngda den bender
og dropen vidare ned langs stengelen sender.
”Kvar skal du, min drope, kvar skal du da hen?
Eg var jo så sikker på at du ville vera min venn”

Men dropen den tynges av så mykje anna
Den kan ikkje stoppe, og nærmar seg randa
kor så mange andre vil feie den med
langt, langt av garde, ut i havet eit sted.

”Farvel, vesle blome, eg fekk ikkje feste,
og aldri venskapen vår skikkelig teste.
Min ferd går mot havet, og mykje kan skje
Eg har mykje å finna ut av, og mykje å se.”

”Farvel, vesle drope, og lykke til på ferda,
nå skiljar vi lag, du dreg ut i den store verda.
Tida vart kort, men ho gleda meg mykje.
Det er ikkje ofte ein får føla slik lykke.”

Men håpet og kjærleiken eg føler i hjarta
Vil eg klynges til lenge, og aktivt ivareta.
For kanskje vil skyene meg atter ei gåve,
som deg som ein drope på stengelen låre.
H-06